گاهی حرفه ای ترین بند بازان هم نمی توانند از صراط بگذرند .
خیلی ها در استخر دنیا غرق شده اند و سوت ها و هشدارهای نجات غریق نتوانسته آنها را به خود بیاورد و به ساحل بیداری رساند .
مشت زنان چرا به شکم شهوت مشت نمی زنند ؟
کوه نوردان چرا به فکر فتح قله آزادگی نیستند؟
کشتی گیران چرا نفس خود را خاک نمیکنند؟
چرا برای تمرین به باشگاه تقوا و عفاف نم روند ؟
چرا برای زیبایی اندام روح به عبادت نمی پردازند ؟
چرا در کنار بدن سازی برای تربیت جان وقت صرف نمیکنند ؟
شنا گران اگر بتوانند طول و عرض عمق 60-70 ساله را با موفقیت طی کنند لایق جایزه اند چرا که خیلی از دوندگان هرگز نمیرسند و خیلی از وزنه برداران ، یک حرف حق را نمیتوانند بر دارند و بسیاری از صاحبان عضلات قوی و بازوهای پرتوان حریف نفس خودشان نیستند و اسیر یک عادتند .
مدال شرف بالاتر از مدال طلا و نقره است . صحنه زندگی ما با ماهواره های ملکوت برای آسمانیان رله میشود . روزی هم در قیامت برای داوری نهایی و اهدای جوایز پخش مجدد خواهد شد دست یافتن به عنوان قهرمانی در این مسابقات واقعاُ دشوار است و جنگ کنندگان با مرگ هم برای همیشه از دور رقابتها و صحنه امتیازات حذف و بیرون رانده میشوند و بعدا چه حسرتها که ای کاش ...
بر دامن گل دست توسل نزدیم از حرف به میدان عمل پل نزدیم
افسوس که فرصت به تماشا بگذشت صد گیم تمام گشت و ما گل نزدیم
راستی گل زندگی چیست ؟ عمر ما مثل میدان مسابقه است و فرصت های بسیاری را به ما پاس میدهند . افسوس که ما آبشار زن نیستیم و پاس فرصتها را از دست میدهیم .اگر دیگر به ما پاس ندهند چی؟ دنیا واقعاَ بازیچه است ولی زندگی بازی نیست . به قول یکی از دوستان فاتح کسی است که عکس العمل خود را به کسی نشان نمیدهد و پیوسته آن را در آلبوم خدا مخفی میکند و در برابر اشک یتیمی به راحتی میرزا کوچک میشود.
به راستی هم قهرمانان میدان اخلاص اندک اند ، هم آمیختن قهرمانی به عاطفه کم یاب است .همه در میدان راه زندگی در حرکتند ، اما هرکه میرود میرسد . مگر هرکه میدود میبرد .
ای بسا رونده و دونده ای که خارج از خط پیش میتازد و عاقبت هم خودش را می بازد . باختن به نفس شرمندگی دارد مدال گرفتن پیشکش .
برنده واقعی کیست و باخت اصلی کدام است .
بگذشت زمان دست به کاری نزدی برگردن لحظه ها مهاری نزدی
خطاها
